Superjedynki Opole 2004. Spacerkiem po scenie, czyli jak Olo Olbratowski i Gosia Ko�cielniak uczyli si� praw kaczki...

RMF FM i Telewizja Polska zaj�y sie w tym roku wsp�lnie nominowaniem i przyjmowaniem g�os�w na artyst�w kt�rzy mieli dosta� statuetki Superjedynki.

Opole. Przyznam, �e by�am tam po raz pierwszy, chocia� jako dziecko oczywi�cie ogl�da�am te polskie piosenki umorusana d�emem i zas�uchana wielce.

A tym razem przysz�o mi poprowadzi� program z Opola, z wozu satelitarnego, przez dwa dni trwania Festiwalu, korzystaj�c z blisko�ci gwiazd i gwiazdek polskiej sceny. Program prowadzi�y�my razem z Sylwi� Paw�owsk�, pomagaj�c sobie nawzajem i wyr�czaj�c w zapowiedziach, szczeg�lnie, kiedy trzeba by�o zaj�� si� go��mi. Nasze satelitarne studio odwiedzi� wtedy zesp� Budka Suflera, kt�ry w�a�nie tego wieczora gra� sw�j jubileuszowy koncert, Beata Kozidrak, Robert Janson, Marcin Rozynek, Ewelina Flinta, Ania D�browska, Sistars... Pogaw�dzili�my sobie o wspomnieniach z Budk�, o trzecim dzieci�tku z Marcinem, o wio�nie w Pary�u i butach z Beat� Kozidrak, o nale�nikach z Ani� i facetach z Ewelin�. Wieczorem natomiast mia�am wraz z Tomkiem Olbratowskim wr�czy� na s�ynnej scenie opolskiej statuetk� Superjedynki wokali�cie roku. Na pr�bach w amfiteatrze by� sam Tomek Olbratowski, zwany przez wszystkich Olem. Ja nie mog�am, bo mia�am program.

Po pracy mia�am ca�� godzin� na odpoczynek, k�piel, obiad, jazd� do pani makija�ystki i szybko do amfiteatru, wi�c, jak wida�, mn�stwo czasu. Ale jako� si� uda�o. Co prawda pani kosmetyczka przerazi�a mnie makija�em, moim zdaniem za mocnym, wygl�da�am jak mumia z wr�czania Oscar�w, ale wszyscy mnie uspokajali, �e telewizja wypala, nie b�dzie nic wida�. Olo te� mia� mask� i m�wi�, �e nie mo�e m�wi�. Olo - Kilimand�aro dobrego humoru, Szakal �artu, Niepokonany Felietonista Poranny RMF FM - na pr�bie kamerowej powiedzia� tekst, jaki dla nas obmy�li�.
Otďż˝ w zwiďż˝zku z tym, ďż˝e w tym roku w Opolu byďż˝ ten skandal z maturami, ktďż˝re trzeba byďż˝o powtďż˝rzyďż˝ z powodu przeciekďż˝w tematďż˝w, Olo pomyďż˝laďż˝ sobie, ďż˝e jak wyjdziemy wrďż˝czyďż˝ tďż˝ statuetkďż˝, ja powiem, ďż˝e mamy do�� powaďż˝nďż˝ informacjďż˝ z ministerstwa. Mianowicie, ďż˝e w tym roku w zwiďż˝zku z przeciekami wynikďż˝w gďż˝osowania na Superjedynki, ministerstwo kultury postanowiďż˝o powtďż˝rzyďż˝ festiwal. Najprawdopodobniej w przyszďż˝ym roku. Potem Olo miaďż˝ powiedzieďż˝, ďż˝e artystom jedynki bďż˝dďż˝ wybijane i bďż˝dďż˝ wstawiane zďż˝ote superjedynki, ktďż˝re z kolei bďż˝dďż˝ wybijane w mennicy paďż˝stwowej.ďż˝Z napisem „Artystom - Rodacy”. I takie tam wesoďż˝e ďż˝arty dla rozluďż˝nienia przed wrďż˝czeniem statuetki wokaliďż˝cie roku, Marcinowi Rozynkowi. I kiedy Olo mďż˝wiďż˝ to na prďż˝bie, ponoďż˝ obsďż˝uga i inni, ktďż˝rzy tam byli, ��cznie z Marcinem Daďż˝cem, ktďż˝ry prowadziďż˝ ten koncert, ďż˝miali siďż˝. Tekst wyprďż˝bowany, jedziemy na koncert.

Zamieszanie, za kulisami bieganina, arty�ci, dziennikarze, tancerze, kamery. Inspicjentka pilnuje, ka�e nam sta� blisko, bo wszystko na �ywo, ca�a Polska patrzy, a zaraz czas na nas. Marcin Daniec szaleje, jest w swoim �ywiole, �art za �artem, burza �miech�w, publiczno�� rozgrzana. Stoimy ju� tuz za scen�. Pani ze s�uchaweczk� w uchu i plikiem kartek trzyma r�k� na moich plecach, zaraz mnie lekko popchnie, �ebym wesz�a szybko i bez sekundowego nawet sp�nienia.

Sďż˝yszymy, ďż˝e pan Daniecďż˝zaczyna zapowiadaďż˝ naszďż˝ kategoriďż˝, mamy zrobiďż˝ spacer po linii kamer i podej�� do mikrofonďż˝w. Mam szpilki, wiďż˝zane na rzemyki. Trzymam siďż˝ Ola, pr�� pďż˝ciny do pierwszego kroku. I wtedy sďż˝yszymy, co mďż˝wi Marcin Daniec. ďż˝e w zwiďż˝zku z przeciekami wynikďż˝w Superjedynek... Spojrzeliďż˝my na siebie z Olem. „Nie powie chyba naszej kwestii...” „Nie, no coďż˝ ty, to niemoďż˝liwe” „Ale mďż˝wi.” „Moďż˝e tylko poczďż˝tek” pocieszyďż˝ mnie niezawodny Olo. Niestety, pan Marcin przebrn�� przez caďż˝o��. Kiedy powiedziaďż˝, ďż˝e festiwal ma byďż˝ powtďż˝rzony, z powodu przeciekďż˝w, zaďż˝amaďż˝am siďż˝. Straciďż˝am wiarďż˝ w ludzi. Straciďż˝am poczucie pionu i rozpďż˝ynďż˝am siďż˝ jak Amelia. W ciďż˝gu sekundy. „Ja nie wychodzďż˝” mďż˝wiďż˝. Facet zabraďż˝ nam ca�� kwestiďż˝. „Widaďż˝ mu siďż˝ spodobaďż˝a na prďż˝bie” mďż˝wi Olo. Pani nas popycha, czas wyj�� na poďż˝arcie. Szepczďż˝ dramatycznie do Ola idďż˝c juďż˝ w ďż˝wiatďż˝a i uďż˝miechajďż˝c siďż˝ tďż˝ swojďż˝ umalowanďż˝ twarzďż˝ ďż˝„I co my zrobimy?” (... 20 metrďż˝wďż˝do mikrofonďż˝w.) „Coďż˝ wymyďż˝limy, mamy jeszcze czas” mďż˝wi pďż˝gďż˝bkiem Olo. Pocieszyďż˝ mnie. Spojrzaďż˝am z wyrzutem na pana Marcina i z profesjonalnym uďż˝miechem coďż˝ tam zaimprowizowaliďż˝my o perkusji kieszonkowej i tych wybijanych jedynkach, potem wyszedďż˝ Marcin Rozynek, wrďż˝czyliďż˝my statuetkďż˝ i nic siďż˝ nie staďż˝o.

Ale wci�� nie mog�am uwierzy�, jak to!? A tak to.
Zdj�cia z tego spacerku po scenie opolskiej do��czone. I nic a nic nie wida�, pe�en spok�j. I o to chodzi.

ďż˝Jak mawia mďż˝j Tata „ ďż˝yj jak kaczka. Z wierzchu pďż˝yďż˝ spokojnie i majestatycznie, a pod spodem pedaďż˝uj, ile siďż˝ da.” Tak, czasem tak trzeba.