Gry i zabawy

Punkt jedenasta. Wchodzimy do sklepu obuwniczego jako pierwsi tego dnia klienci. Drzwi jeszcze ciepďż˝e, wďż˝aďż˝nie otwarte. Uďż˝miechamy siďż˝ szeroko do dwďż˝ch mďż˝odych sprzedawczyďż˝. Krzyczymy: „A gdzie kwiaty? A gdzie fanfary? Jesteďż˝my pierwsi!”. Panie z dezaprobatďż˝ spoglďż˝dajďż˝ na siebie, na nas, na siebie…,,To nie zabawa”- mďż˝wi wyďż˝sza. A, no tak. Toďż˝ to sklep, nie zabawa. Wychodzimy. W sklepie nie ma zabawy, sďż˝ tylko gry. Ale reguďż˝y znajďż˝ sprzedajďż˝cy. Klienci sďż˝ tylko pionkami, ewentualnie kostkami do rzucania. Ileďż˝ to razy pionkowaďż˝am w interesujďż˝cej grze „Klient z kartďż˝ kredytowďż˝ biega dwa razy”. „Pani podejdzie do tej kasy z tyďż˝u za koszulami i w lewo jak ta strzaďż˝ka…” Potem „O, przykro mi, pani wrďż˝ci do tamtej kasy, bo mi siďż˝ zaciďż˝o.” „ Halina, ty umiesz to obsďż˝ugiwaďż˝? Nie? To pani pďż˝jdzie do mďż˝skiego.” I tak tuďż˝am siďż˝ po planszy sklepiska aďż˝ wypadam z gry ze zmďż˝czenia.

Jest jeszcze lepsza gra, g��wnie w ogromnych domach towarowych. Nazywa siďż˝: „Odszyfruj szyfr albo spadaj”. Podchodzďż˝ do pani w dziale gospodarczym i pytam poprawnďż˝ polszczyznďż˝: ,, Przepraszam, gdzie mogďż˝ znale�� spinacze do bielizny?”. Pani wytrďż˝cona z bďż˝ogiej pogawďż˝dki o konkurencyjnej Boďż˝ence z pďż˝piďż˝tra rzuca mi ponad gďż˝owďż˝ : ,, Na plastikach!”. Mam juďż˝ zadanie! Znale�� plastiki. Potem spinacze. Hura!

Jest jeszcze jedna ulubiona przez nich gra. Bawi siďż˝ w niďż˝ grupa osďż˝b zatrudnionych w duďż˝ych sklepach, gdzie wystďż˝pujďż˝ ruchome schody. Najwiďż˝ksze emocje czuje siďż˝ w soboty przed szesnastďż˝. Za kwadrans fajrant, a tu klienci chcďż˝ coďż˝ kupiďż˝ - jakby nigdy nic. Szeregi obroďż˝cďż˝w muszďż˝ odeprzeďż˝ wrogďż˝ druďż˝ynďż˝. Nastďż˝puje cotygodniowy podziaďż˝ rďż˝l. Trzy panie blokujďż˝ schody. Nikt nie moďż˝e siďż˝ wcisn��. Dwie nastďż˝pne kryjďż˝ koszyki. Kilka stoi przy kasie szukajďż˝c kontaktu wzrokowego z pozbawionym wyczucia klientem, aby wstrzykn�� mu spojrzeniem dawkďż˝ wyrzutu, bďż˝lu i krzywdy, jakďż˝ im wyrzďż˝dzamy. Osoba w kasie oprďż˝cz nerwowego wyliczania cen ma za zadanie powtarzaďż˝ co kilkanaďż˝cie sekund hasďż˝o typu: „ My teďż˝ mamy rodzinďż˝”, „ My teďż˝ chcemy i�� do domu”, „Kaďż˝dy jest zmďż˝czony”. Podobne hasďż˝a mogďż˝ zďż˝apaďż˝ przeciwnika gdyby szukaďż˝ czegoďż˝ wďż˝rďż˝d pďż˝ek zamiast uciekaďż˝ ze sklepu.

To tylko podstawowe gry i zabawy sklepowe. Nie rozwodzďż˝ siďż˝ nad grami typu „Nie dostaniesz torby przy kasie, bo nie zasďż˝ugujesz, grubasie.” ani „ Nie zwa�� ci banana, bo jestem nie wyspana.”, bo sďż˝ one ogďż˝lnie znane. Pamiďż˝tajmy o zasadach, kaďż˝dy jest panem na swoim terytorium. Nie zaďż˝amujmy siďż˝, ďż˝e czasem jesteďż˝my pionkami.

Przyjdzie dzie�, gdy u nas w biurze, pralni, bibliotece czy firmie pojawi si� kto� z zewn�trz. Wtedy zagramy inaczej.